Видео

Bardzo dziękuję

Cieszę się ze traciłam na ten film,byl mi potrzebny , dziękuję ❤️

Zgodzę się z kolejnym ważnym punktem, a mianowicie, jeśli nie idziesz drogą terapeuty, masz wątpliwości to pojawiają się poniżające, oceniające teksty i sugestie, żeby przerwać terapię. Po tym filmiku widzę bardzo wyraźnie, że to, jak sie czulam w terapii to nie było tylko moje wrażenie. Terapia była złem, prywatną grą pani terapeutki.

Juz się tutaj wypowiadałam, ale podam też konkrety. Np. w pewnym momencie terapii zaczęłam mieć wątpliwości, pytania, poczułam strach. Postanowiłam porozmawiać z terapeutką, a ona całą sesję milczała, totalnie nic nie mówiąc. Dopiero dosłownie na sam koniec powiedziała "dlaczego zapraszam ją do konfliktu?". Ponieważ to było na koniec sesji to zostałam z tym sama. Poruszyłam to na następnej sesji, że było mi przykro i nie rozumiem, dlaczego tak terapeutka zareagowała, gdzie ona widzi jakąś zachętę do konfliktu. Nic nie odpowiedziała. Kilka miesięcy później postanowiłam zrezygnować z usług tej Pani, ale później po namowie innej postanowiłam dać drugą szansę. Niepotrzebnie, bo 2 razy usłyszałam, że zdewaluowalam JEJ osobę. Albo popatrzyła kiedyś na mnie od stóp do głów z cynicznym usmiechem, kiedy mówiłam jej o braku akceptacji dla mojej wagi. Albo też kiedy indziej wykorzystała wszystkie moje problemy i z wyższością oraz gestykulacją powiedziała "no gdzie nie spojrzeć to konflikt. No chociażby ostatnia sytuacja w pracy". Wszystko, absolutnie wszystko było moją winą albo mojej matki. Zaczęłam się brzydzić siebie, że zaufałam i podzieliłam się każdą sytuacją, bólem, bo to wszystko wróciło do mnie ze zdwojoną siłą. Pani terapeutka nie widzi u siebie niczego złego. Zniechęciłam się bardzo do terapii, ale mimo wszystko chcę zawalczyć o siebie i poszłam, gdzie indziej, choć było trudno sie przemóc. Teraz chodzę do osoby z wieloma pozytywnymi opiniami. A ja też nie czuję tego wstydu i krępacji, co wcześniej. Mam nadzieje, ze w końcu ruszę i zmienię swoje zycie.

A co w momencie gdy musiałem w dzieciństwie dbać o innych a teraz nie potrafię zadbać o Siebie

Nie wiem, czy moja była psychoterapeutka była narcyzem, ale szczerze mocno sie nad tym zastanawiam. Pierwsza wizyta i mówię o swoich problemach z wagą, akceptacją, a Pani terapeutka spojrzala na mnie od stóp do głów z głupim uśmieszkiem. Zignorowalam to, bo wiem, ze mam problem z zaufaniem do ludzi i nie chciałam podejmowac pochopnych decyzji, bo coś mi sie nie spodobało. Kiedy mialam watpliwosci, pytałam o wiele rzeczy, w tym także zapytalam terapeutke o temat przeniesienia, skad sie to bierze, czy ja mam sie czegos spodziewać na terapii, bo to moja pierwsza terapia i przeraża mnie to przeniesienie. Na wszystkie watpliwosci terapeutka milczala, za to na koniec w odniesieniu do przeniesienia zapytala " dlaczego zapraszam ją do konfliktu?" To bylo na koniec sesji. Popłakałam się, intensywnie myślałam o tym w domu i nie rozumialam, co takiego powiedziałam, żeby mnie tak potraktowac. Powiedzialam jej o tym na kolejnej sesji. Zero odpowiedzi. W ogole pani terapeutka sceptycznie podchodzila do tego, że chce zmienic prace. Bylam wtedy za granica. Okazało sie, że praca jest kompletnie poza moim dotychczasowym doświadczeniem, wykształceniem. Generalnie fizyczne zasuwanie na akord z poganiaczami nad głową, atmosfera beznadziejna. Standardem jest, ze tam ludzie rezygnuja w pierwszym dniu. Ja musiałam wytrzymywac upokorzenia, bo tak pani terapeutka chce i koniec. Jak postanowilam zrezygnowac z terapii to Pani stwierdzila i podkreslila to później dwukrotnie, ze zdewaluowałam JEJ osobę. Na wszelkie wątpliwości, pytania dostawalam MILCZENIE albo uwagi ponizej pasa. Poza tym, wszystko to moja wina i wina mojej matki. Podobno nie lubię własnej matki i nie lubię do niej jeździć. Bo tak mówi pani terapeutka, a ona przecież sie zna. Poszłam do terapeutki w innym nurcie to ta moja terapeutka zanegowala nurt poznawczo‐behawioralny, cyt. "No i co po tym nurcie?". Generalnie spotykalam sie z milczeniem, a jeśli juz sie coś pojawiło to praktycznie, jak wstawalam na koniec sesji z fotela. W tym byly także medyczne/specjalistyczne określenia i ja po sesjii googlowalam, co to w ogóle znaczy. Zostawalam sama z emocjami, niezrozumialymi pojęciami, milczeniem albo szpilą wbijaną dosłownie w momencie wychodzenia z gabinetu oraz fochem Pani terapeutki. To nie byla Zimna Matka, to była Karząca Matka. Najgorsze jest to, że Pani terapeutka nie ma sobie nic do zarzucenia. Profil Pani terapeutki byl niemalże idealny, fantastycznie dopasowane kompetencje do moich problemow. Niestety Pani nie ma jakichkolwiek opinii gdziekolwiek, no ale uznałam, że to komptencje sa najważniejsze. Byłam w terapii ponad rok i uważam, że tylko mnie zniszczyla jeszcze bardziej psychicznie. Poszlam teraz do innej osoby w nurcie z nastawieniem na cele. Mam nadzieje, że mi pomoże. Przez przypadek trafilam na nieoficjalny profil (zamiast prawdziwego nazwiska użyła pseudonimu) poprzedniej terapeutki i okazalo sie, że Pani zachwala uslugi pewnej pani astrolog. Nie wspomnę już o zainteresowaniach Pani terapeutki, które mnie osobiście przerażają. Oficjalny profil super, nieoficjalny wiele mówi, dlaczego nie mogłyśmy sie dogadać.

Świetna teoria, zgadza się - dzięki :-)

Dziękuję

Dziękuję za ten materiał. Mam problemy z kompulsywnym obrzarstwem w sytuacji silnego stresu związanego z odrzuceniem. Wraca mi to oczywiście kiedy moja mama używa karania cisza lub zawstydzania. Niby wiem,że to nie jest ok ale tak się boje jej reakcji że tracę nad sobą kontrolę. Dwa lata terapi gdzie wypracowałam wiele rzeczy ale problem związany z relacją mamy ciągnie się bardzo i utrudnia mi życie ... Sprawia dużo bólu. Żyje z przeświadczeniem,że ja na miłość mojej mamy muszę zapracować. Dzisiaj sama jestem mamą i staram się nie popełniać tych sych błędów. Ale potrzebuje w tym wszystkim wsparcia terapeuty,który zajmuje się doradztwem rodzicielskim ..bo,szczególnie na początku, nie wiedziałam co jest właściwe. Przez to jak ja zostałam wychowana to łatwo mi też wejść na głowę. 🙈🤷 Umiem też przepraszać własne dziecko. Myślę,że nie ma idealnych rodziców ale starając się być lepszym i umiejąc przepraszać.... Wygrywamy.

Dziękuję♥️Super materiał dydaktyczny

Oj te mamusie....

Dziękuję ❤

a ja zmagam się z raną, wynikającą z faktu, że jestem dzieckiem z gwałtu.... czuję się przez całe życie, jak pojedynczy elektron we wszechświecie, z przekonaniem od początku mojego świadomego życia, że nikt mnie nie pokocha...i tak się dzieje...mimo, że na zewnątrz wyglądam jak inni ludzie..... nie wiem, jak wyjść z tego toksycznego dla mnie przekonania....

Bardzo dużo wartościowej wiedzy 😊♥️

Cudowna z Ciebie osoba❤❤❤. Potrzebowalamm to uslyszec! Dziękuję i pozdrawiam z USA

💙☺

Doświadczyłam parentyfokacji, przemocy psychicznej i fizycznej, byłam mediatorem, powiernicą, załatwiaczem, rozładowywaczem emocji, opiekunką, sprzątaczką, kuchtą od najmlodszych lat. Moj brat tych przeciazen nie wytrzymal i zachorowal na schizofrenię wiec opiekunką dodatkowo zostalam jakby dożywotnio. Od 6 go roku życia doswiadczalam naduzyc. Majac 11 lat juz gotowalam, sprzatalam w calym domu, pracowalam w wakacje sprzątając pokoje dla gosci i zbierajac jagody bo "przeciez trzeba kupic ksiazki i za coś żyć". Znosilam wieczne manipulacje, humory, przemoc narcystycznej matki. Nigdy nie dostalam slowa wdziecznosci, w doroslym juz zyciu bylam pominięta. Moj ślub byl nieważny, ciąża nieważna, nawet smierć mojego dziecka jak stracilam ciażę w 5 miesiącu została całkowicie pominięta. Współczuję wszystkim nadużytym ludziom. To jest naprawdę okropne, że ludzie całkowicie niedorośli do roli rodziców i opiekunów zaszczepiają w swoich dzieciach takie emocje. Trzeba to przepracowac i żyć szczęśliwie. Innej opcji nie ma.

Doświadczylam parentyfikacji, manipulacji, byłam też powiernicą mojej matki, mediatorem ehhh🙄Niby tyle lat już mineło od tego koszmaru, a jednak ciągle czuje te przeciążenia, tkwie w schematach i czuje w doroslym życiu emocje o ktorych mówisz. Serdecznie dziękuję ❤️

Absolutnie, taki tryb myślenia mam, dziękuję że mogę to teraz zrozumieć. 👏

Piekny z Ciebie człowiek jest, a Dusza jaka cudowna, odwazna❤️💪😇., a może odwrotnie to trzeba by bylo napisac 😉. Brawo! Pozdrawiam z USA.

Dziękuję❤ czuję wzruszenie i wdzięczność za ten film.

o Jezu.

w końcu zrozumiałam o co w tym chodzi ❤

A jak np. z rodzicami, którzy stracili lata temu swoje dzieci i do dziś są w żałobie, nie wróciła im chyba ta energia, poza tym nie mają już marzeń bo te marzenia, które mieli stracili a nic innego, nowego już nie ma tej samej atrakcyjności co tamte utracone więc z tą odzyskaną energią nie wiedzieli co by zrobić. Żyją, ale wiedzą że to juz do końca raczej będzie wegetacja może jedynie spokojniejsza po czasie, ale żadnych fajerwerków czy poczucia, że to życie o jakim marzyli

Jakie to jest mega skomplikowane... naprawdę fajnie by było gdybyśmy żyli co najmniej z 200 lat, żeby te stare dziadostwo przerobić przemielić uzdrowić itd etc wypłakać, choć niektórzy wylali już tyle łez, że już nie mają siły płakać. Tak, żeby się nie okazało że nim zdążymy to przerobić to już zdążymy być obwisłymi dziadkami albo siwiutkimi babuniami :( No chyba żeby z energią i spokojem pielić grządki w ogródku bo już nic innego nie pozostanie to co mogli gdy byli młodzi... z resztą u każdego ta perspektywa jest inna, temat rzeka

Och... Moja rana odrzucenia powoli się zabliźnia, bo zaopiekowałam się samą sobą, a do tego znalazłam "lustro" - mężczyznę o bardzo podobnej historii, osobowości i problemach i pokochałam go całym sercem. Zrozumiałam, że skoro człowiek tak podobny do mnie jest wartościowy, wyjątkowy i wart kochania, to ja też taka jestem. Do tego mężczyzna ten pokazał mi drogę do odzyskania siebie, skupiając całą swoją energię i czas na zadbaniu o samego siebie, a nie budowaniu relacji i spełnianiu cudzych oczekiwań. Dzięki temu w ciągu niespełna roku z pozbawionego energii, zestresowanego, niepewnego i borykającego się z problemami somatycznymi, nieszczęśliwego człowieka przeistoczył się w silnego, spełnionego i pełnego energii mężczyznę, świadomego swoich ograniczeń i możliwości. Na początku poczułam się odrzucona. Teraz wiem, że potrzebował tego dystansu, by odbudować siebie, bo tylko kochając i akceptując samego siebie można prawdziwie pokochać drugiego człowieka. Słuchając tego nagrania widzę wiele przyczyn tego, że tak głęboka rana odrzucenia we mnie powstała: *narodziny siostry, gdy miałam 2,5 roku, *straumatyzowany, nie radzący sobie z własnymi i cudzymi emocjami ojciec, *umiałam zająć się sobą, dobrze się uczyłam i nie sprawiałam problemów, więc cała uwaga rodziców skupiła się na bardziej wymagającym rodzeństwie, *jako najstarsza i najwrażliwsza z 4 rodzeństwa przyjęłam na siebie rolę opiekunki rodziny, zwłaszcza w wymiarze emocjonalnym, jednocześnie sama nie mając w domownikach oparcia, * i wiele innych

Super filmik, tego potrzebowałam, dziękuję :)

tego wszystkiego, tych szczegółów jest tak dużo, taki ocean, że przydałoby się żyć ze 200 lat co najmniej żeby się w tym połapać i nadrobić utraconą młodość

Masakra jakie to wszystko ciężkie bolesne i zawiłe. Jakie szczęście mieli ci bez większości tych wszystkich problemów i w dorosłość wchodzili jakoś tak prościej, lżej, z sukcesami i ogólnie byli i są bardziej na plus i żyją bez konieczności, żeby zajmować się tymi nieprzyjemnymi pierdołami.

Fatalnie reagują, bo ja nie czuje nic po powrocie do tych zdarzeń, ze 3/4 już nie pamietam, nie umiem tego poczuć tak jak samo jak to było wtedy i co z tym dalej robić ja nie czuję tego gadając z tym swoim wspomnieniem 5 latka jak to się ma do tego czego chcę doświadczać. Szkoda też że nie było takiej wiedzy 15-20 lat temu. Teraz to juz trochę po ptokach na pewne sprawy...żeby młodość trwała tak do 70 chociaż to może jeszcze by coś zdążył.. To są lata praktyk i trzeba duużo kasy. Czuję teraz bunt że to takie długie i tak strasznie skomplikowane

Dziękuję ❤

bardzo bardzo wartościowe ❤❤❤

Uważam że powinniśmy się rozstać z bratem i zapomnieć że się znaliśmy. Próbowałam. Ja wybaczaczylam po prostu uważam że będzie nam lepiej osobno.

❤

Często mi, to wraca-ratownik Nie zawsze to drugi człowiek a często instytucje

To się nie tyczy tylko dzieciństwa. Szczerze mówiąc, to jeśli w dorosłym życiu matka nadrobi, to jakoś można z tego wyjść. Gorzej jest, jak matka jest taka chłodna całe życie, kiedy jesteśmy dorośli. Wtedy to najbardziej boli.

Aurora, bardzo dziękuję za Twoją pracę i Twój przekaz. Mam pytanie i ogromną prośbę. Czy mogłabyś włączyć w tym filmiku, a może i we wszystkich tłumaczenie? Chodzi mi o język hiszpański, ale pewnie inne języki też byłyby przydatne dla nowych słuchaczy ze świata. Mój partner jest hiszpańskojęzyczny i fantastycznie by było gdyby mógł tego posłuchać. Ogromna prośba. Pozdrawiam serdecznie.

Coż innego jak nie synchroniczność mnie tu przyciągnęła? ;) Bardzo ciekawy materiał, subskrybuję i zabieram się za eksplorację ;)

Karty tarota !!! Tedy mila Pani, ktoregos razu pewna paniusia powiedziala mi, ze potrafi z kart do gry w brydza, pokera, makao powrozyc ! Hmm tedy czym roznia sie obraz tarota od obrazkow do gry w pokera ? Czyzby karty tarota wyrabiane sa gzies w wyjatkowo specyficzny sposob a potem przechodza jakas tajemna inicjacje by dzisiaj mogly posluzyc do wrozb ? Przeciez to czysta paranoja !!! Wrozyc wszak mozna np. z fusow, z lanego wosku przez dziurke od klucza, z kart do pokeram albo ukladanych kolejno butow do drzwi. Ba znam paniusie ktora zawsze czyta horoskopy pisywane w gazetach i dumnie powiada, ze jej sie to wszystko spelnia !!! I? I wie Pani co ? tu juz nie jest nawet smieszne naprawde !!! Wszak wyobraznia ludzka nie zna granic ...

Uwielbiam Cie Aurora

Dokładnie....dużo mi pomogło zrozumienie, że mam Prawdziwego Ojca, który mnie kocha bezwarunkowo ❤

Jako laik, zapytam, co daje nam znajomość imienia naszego wewnętrznego dziecka?

Za chwilę okaże się, że całe moje obecne życie zbudowane jest na wypaczonych przez traumy decyzjach. Trochę strach burzyć to wszystko ale może to jest jedyny sposób na tzw. życie w zgodzie z sobą.

Tarot nie służy do wróżenia tylko do autoanalizy własnej psychiki oraz rozwoju umysłowego, oczywiście pisze o klasycznym tarocie marsylskim a nie tych ezoterycznych stworzonych 100 lat temu.